ماجرای وعده ها در انتخابات مجلس شورای اسلامی بویژه در شهر های کوچک شکل خاص تری به خود بخشیده است. وعده ها و شعارهایی که عموما پاسخ های غیر اصولی و غیر متخصصانه به مشکلات است. دقیق تر بگویم شعارهای بیشتر نامزدان انتخاباتی پوپولیستی و قابل فهم برای عموم بوده است. حال اینکه "این وعده ها چقدر عملی و اجرایی است؟" سوال اصلی ماجرا است.

بیشتر نامزدان وعده های شبیه به هم میدهند مثلا حقابه قیزیل اوزن، راه کلور-درام و ... . برخی نیز وعده های متفاوت تر و زیبا تر میدهند ولی همچنان ضمانت اجرایی وعده های شان در هاله ای از شک و ابهام است. می توان گفت نامزدان انتخاباتی با شعارهای عرفی و پوپولیستی سعی در همراهی اذهان عمومی برای رسیدن به صندلی سبز مجلس هستند.

اوج تاسف آنجاست که این موضوع تبدیل به یک داستان تکراری برای رای آوردن شده است و گویی این موضوع تبدیل به مکانیسم انتخابات در شهر های کوچک بویژه خلخال و کوثر شده است.

راه برون رفت از این ماجرای تکراری (عوام فریبی) چیست؟

به نظر می رسد اصل ماجرا نقش فراموش شده متخصصان و نخبگان در روشنگری و مبارزه با عوام فریبی است.

گروهی که رسالت اصلی شان شفاف کردن قضایا و به چالش کشاندن نامزدان، متکی بر اصول علمی و تخصصی است؛ رسالتی که می توان گفت در بین نخبگان و متخصصان مورد بی توجهی واقع شده است.

چه شد که این گروه(متخصصان و نخبگان) از وظیفه اصلی خود کنار کشیدند؟

از یکسو برخی از متخصصان و نخبگان با یک نوع سرخوردگی ترجیح بر انزوا و گوشه گیری از مسائل سیاسی را دارند و از سوی دیگر وقتی به برخی از متخصصان و نخبگان می نگریم با پدیده هم دستی آنها با نامزدان در عوام فریبی مواجه می‌شویم.

سهم خواهی نخبگان و متخصصان در انتخابات از نامزدان انتخاباتی علت اصلی پشت کردن آنها به رسالت اصلی شان است. در واقع نخبگان سیاسی بدنبال میز و افزایش قدرت خود بوده، نخبگان علمی بدنبال استفاده از رانت و پارتی برای ارتقا خود بوده و نخبگان اقتصادی نیز بدنبال گرفتن امتیازات اقتصادی برای کسب سود بیشتر هستند. یک کلام بگوییم؛ آنها نیز شریک جرم در عوام فریبی ها بوده اند.

به نظر میدسد تا زمانیکه نخبگان و متخصصان از سیاست دوری میگزینند یا در اغواگری و عرفی کردن انتخابات همسو با نامزدان بوده و بدنبال سهم خواهی هستند این داستان ادامه دارد.

جواد صبوری کزج